“Donna Berta” de Leopoldo Clarín Alas, òpera traduida in sardu dae Giovanni Muroni e publicada dae Condaghes in su 2012 (colletzione Àndalas).
Isulada dae su mundu (mancari esseret curre·curre peri sas carreras prus tzentrales de Madrid) dae su surdìmene e dae sas costumàntzias suas, chi no incruiant sa de ischire sas novas dae sos giornales – no ddos leghiat, nen ddoe creiat –, no ischiat galu unu fatu tristu, chi depiat influire in manera detzisiva in sas chistiones suas. No dd’aiat ischidu finas a cando aiat logradu, a sa fine, a nch’intrare a su palatzu de su rivale suo su mere de su cuadru. Fiat un’òmine de s’edade sua, pagu prus o mancu, sanu, forte, gentile, chi chircaiat de si fàghere perdonare sas richesas suas faghende òperas bonas; sucurriat sa disgràtzia, ma sena dda cumprèndere; non sentiat su dolore angenu, dd’allenaiat; cun sa lògica curaiat sos degòllios de sa misèria, non pro rivelatziones de su coro, totu ocupadu in sa ditza sua. Donna Berta ddu faghiat a rìere. Issu puru, che a sos pitzocos de su magasinu de sos cuadros, aiat pensadu ca fiat maca. Ma su machine suo fiat ispassiosu, inofensivu, interessante. «Immaginade – naraiat in sas tzarras cun sos notàbiles de sa banca e de sa polìtica –, immaginade chi mi cheret comporare s’ùrtimu cuadru de Valencia!» E totu a iscracàllios cando intendiant custas paràulas.
Leave a comment