“Donna Berta” de Leopoldo Clarín Alas, òpera traduida in sardu dae Giovanni Muroni e publicada dae Condaghes in su 2012 (colletzione Àndalas).
Berta fiat abarrada sola cun Sabel e su gatu, e aiat cumintzadu a imbetzare in presse, finas a èssere sica che linna, e aiat cumintzadu a bìvere sa vida de su corgiolu de unu chercu sicu. A intro puru fiat sichende·si che linna; ma però, che a duas cristallizatziones de diamante, fiant abarradas in mesu de totu cussa sicagna duos sentimentos, chi a intro suo aiant leadu su caràtere automàticu de sa mania chi si movet in s’ispìritu cun su tic-tac de unu pèndulu.
Sa soledade, s’isulamentu, sa puresa e sa limpiesa de Posadorio, de Susacasa, de s’Aren… inoghe pigaiat su pèndulu a su faghe·faghe fitianu de cudda betza làngia, ingroghida (issa, chi fiat gasi bianca e prena), chi, surda e lèpita, andaiat e beniat peri s’ortu, isparghende sa roba, dende òrdines pro nche tirare s’erba, pudare sas matas, iscresuriare.
Però, in mesu de custa atividade, a cuntemplare su birdore immaculadu de sos terrinos, sa soledade de Susacasa arrimadu, totu in unu dd’ammentaiat de su liberale, de su capitanu, traitore o nono, de su fìgiu mortu o pèrdidu…; e sa poverita de setanta annos pranghiat a su fìgiu, chi dd’aiat semper chertu cun un’amore unu pagu astratu, sena fortza de immaginatzione pro si ddu figurare; pranghiat e amaiat a su fìgiu cun un’afetu tèbidu de fèmina betza; tèbidu, ma tosturrudu.
E inoghe calaiat su pèndulu chi dda faghiat pensare in deretura a sa tristura de su dismaju, de sas umbras e fritores de s’ispìritu, lamentosa de su mundu, de sa sorte, de sos frades, de issa etotu.
Leave a comment