“Donna Berta” de Leopoldo Clarín Alas, òpera traduida in sardu dae Giovanni Muroni e publicada dae Condaghes in su 2012 (colletzione Àndalas).
Sos duos ùrtimos Rondaliegos fiant mortos in Posadorio, a duos annos s’unu dae s’àteru. A su primu, chi fiat su mannu, Berta non si fiat atrivida a ddi pregontare nudda in s’ora de sa morte: acanta de su letu, mentras issu fiat in agonia, pronta de conca e de limba, Berta, apuntada, dd’abaidaiat cun una mirada funduda, sena pregontare mancu cun sos ogros, ma pensende a su fìgiu. Su frade moribundu abaidaiat issu puru ogna tantu in ogros de Berta; ma non naraiat nudda nen cun sas lavras nen cun sos ogros. Epuru, Berta intzetaiat ca issu puru fiant pensende a su pipiu mortu o isparèssidu. E a pustis de un’iscuta aiat serradu issa etotu, annegada in prantu, cuddos ogros chi si nche leaiant unu segretu.
Cando fiat morende s’ùrtimu frade, Berta, chi fiat abarrada sola in su mundu, si fiat ghetada a subra de su petus làngiu de su frade ispirende, e sena àtera cumpassione chi non pro s’angùstia sua, aiat pregontadu isconsolada, invochende a Deus e s’ammentu de babbu e mama, chi ne issu ne issa aiant connotu; aiat pregontadu de su fìgiu. “Mortu est? Mortu est? Seguru nde ses? Giura·mi·ddu, Agustín; giura·mi·ddu pro s’amore de Deus, chi como as a bìdere in cara!” E Agustín, su prus piticu de sos Rondaliegos, aiat abaidadu a sa sorre, sena dda pòdere prus bìdere, e aiat prantu sa làgrima chi sas ànimas si solent dispidire dae su mundu.
Leave a comment