In su mentres chi in Cabras naschiat sa Fundatzione Mont’e Prama, in Berlinu aberiat sa mustra “Sardegna Isola Megalitica”. Un’operatzione chi at sa punna de fàghere connòschere sa cultura sarda preistòrica: difatis sos repertos chi sunt espostos andant dae s’antigòriu prus a tesu finas a s’edade de sos nuraghes e de sos Gigantes. Unu pònnere totu a mesu chi podet non agradare a sos archeòlogos, ma chi serbit mescamente pro acurtziare curiosos e pro sustènnere su turismu culturale in Sardigna. Posca de Berlinu, “Sardegna Isola Megalitica” at a andare a San Pedruburgu, Saloniccu e Nàpoli.
S’idea est bona, ma lassat abertu unu problema: s’istòria e sa cultura sarda est connota pagu e nudda dae sos sardos. Custa ambiguidade est sa cunseguèntzia de sa sòlita polìtica culturale de sa Regione (chi tenet raighinas fungudas) chi annotat a su chi podet agradare in fora, una genia de produtu dae bèndere, e non càstiat a sa crèschida de sa cussèntzia de is sardos. Sighit unu pensu treuladu chi no resesset nen cheret cambiare s’iscola (chi tenet nùmeros de abbandonos iscolàsticos mannos de a beru) lassende sos giòvanos sena trastes pro fraigare su benidore de Sardigna, ma chi ammanìgiat sa lòmpida de turistas de acollire in pagos giassos iscavados e contivigiados comente si tocat. Su sinnu est bonu, ma su disinnu chi amus bidu, pro su prus, galu nono.
Gabriele Tanda
Leave a comment
Zusta meda sa crítiga chi as fatu, Gabriele!
Su chi contat paret chi siat a èssere “in vetrina”, megalíticos e ignorantes, ca a ignorantes nos at diplomadu e laureadu un’iscola istranza e infame, col plauso de sas ampullas bóidas, mescamente ‘mannas’, de prenare de sa ‘cultura’ e ‘istória’ chi contat…
Ma ‘Sardos’, però, o, menzus, sardignoli.
De su restu, su Sole puru est un’istedhu nanu, fintzas si a l’abbaidare a fissu a occhio nudo nos podet intzegare.
E s’efetu za est cosa chi at fatu e si podet bídere puru, zughindhe ogros.
Ma il bello est a èssere in vetrina, visibili, ca sinono no nos bidimus mancu nois si no nos bident sos istranzos dae fora. Che a sa merce a bèndhere in sas paradas de su mercadu: sa merce ite ndh’ischit de issa etotu it’est e inue? E mancu l’importat.
Chissaghi una die nos abbizemus de èssere zente!