“Sos patimentos de unu giòvanu” de Johann Wolfgang Goethe, òpera traduida in sardu dae Manuela Mereu e publicada dae Condaghes in su 2015 (colletzione Àndalas).
4 de maju de su 1771
Ite cuntentu chi so de mi nch’èssere andadu! Amigu meu istimadu, ite cosa nch’est su coro de s’ómine! A ti nche lassare gasi, deo chi ti tèngio un’istima manna e chi de tene non renesso a istare a largu e cantu mi nde cuntento! Ma isco giai chi m’as a perdonare. Non pariant seberadas dae sa sorte cuddas ùrtimas connoschèntzias chi m’ant fatu tìmere su coro? Poverita Leonore! Ma deo fia innotzente. A nde dia ischire deo chi, cando sas galanias revessas de sa sorre m’ammajaiant, in cuddu coro minoreddu fiat naschende una passione manna? Ma a beru so narende, chi so innotzente? Non bi l’apo dada deo un’ispera? No amus risu paris a s’ispissada de cuddos giogos de sa Natura finas a cando non b’aiat nudda de rìere? No apo forsis… ma ite ratza mala est cuddu òmine chi si chèsciat de sese? Ti lu promito, amigu meu corale, ti lu promito chi apo a cambiare, non mi nd’importat prus de abarrare semper pensende a su chi nd’essit dae su fadu malu, gasi comente apo semper fatu; mi las bògio godire sas dies de como e su chi est istadu depet abarrare gasi. Tzertu, tenes resone amigu corale, sos patimentos de sos òmines diant èssere minimados si issos – e Deus ebbia l’ischit pro ite sunt fatos gasi! – chirchende de impreare s’immaginatzione, nde diant fàghere a mancu de istare semper a torrare a pensare a sos males colados imbetzes de agradèssere unu tempus presente sena cuidados. Faghe·mi·lu unu praghere: nara·li a mama chi già nche las so isbrighende sas fainas suas comente potzo e già nde l’apo a dare novas deretu. Nch’apo finas chistionadu a tzia mea e no apo agatadu totu sa malidade chi sa gente l’imputat. Est una fèmina abbista e de ìmpetos, ei, ma est de coro bonu. L’apo contadu de sas chèscias de mama pro sa parte de eredidade chi si nch’at pigadu; m’at naradu sas resones suas e m’at finas ispricadu comente diat èssere possìbile a tènnere totu su chi amus pedidu… Non tèngio pròpiu gana de nd’iscrìere como, nara·li a mama chi già at a andare totu bene. E l’ischis, amigu meu istimadu, chi in totu custa chistione apo torradu a averiguare una cosa? Cando sa gente non si cumprendet a pare e ammustrat finas pagu gana de si cumprèndere, tando si faghet prus dannu de sa malìtzia e de sa malidade. O a su mancu custas duas non sunt cosas de cada die. De cada manera inoghe m’agato bene a beru. Su de istare a sa sola est unu bàlsamu pretziosu in custu paradisu e custa istajone de gioventude mi callentat su coro a bortas tropu infritoridu. Cada àrbore e cada campu est unu màtzulu de frores e disìgio a èssere che a su melaghe pro mi pèrdere in custu mare de nuscos e b’agatare in intro totu su nudrimentu. Sa tzitade no est chi siat bella, ma totu a fùrriu si bidet sa galania ispantosa de sa Natura. Pro custu su biadu de su Conte de M. aiat chertu fàghere unu giardinu a subra de unu de cuddos montrigos chi s’addòbiant in cue, totu diferentes, e ue naschent cuddas baddes de meravìgias. Su giardinu est simpre e cando unu s’acarat lu cumprendet a prima intrada chi no l’at progetadu una manu pràtica, ma su coro dìligu de un’òmine chi si nde boliat godire. A l’ischis cantas bortas apo prantu ammentende·mi de cuddu òmine distintu in custa domita? L’agradaiat gasi meda custu logu e su pròpiu est pro mene como chi nde so mere; su giardinieri mi tenet istima manna, mancari nos connoschimus dae pagas dies, ma isco chi nos amus a cumprèndere.
Leave a comment


