Sos caminos de Sàssari vèciu ant semper unu potere particulare, cando colas in ie paret chi sias obligadu a ti pònnere a pensare…
E chenàbura colada m’est cumbinadu de bi colare duas bias, una andende e una ghirende dae sa presentada de su libru de Pepe Coròngiu: Il Sardo, una lingua normale.
A pustis de totus sas cuntierras chi in custos meses sunt in bia pro sa chistione de sa limba sarda, andende fia mesu dubitosu, e baddu ite b’at a cumbinare in custa presentada, in custa tzitade b’est parte bona de sos chi prus ant atacadu sas ideas chi su diretore de su Servìtziu limba e cultura sarda de sa RAS at ispricadu in su libru suo.
Arribo a in ie e sa prima chi chistionat est s’Assessora de sa cultura de sa Comuna de Tàtari Maria Dolores Lai, e sa prima cosa chi m’ispantat, in bonu, est chi decrarat chi est a favore de s’Istandard, e narat chi est pro s’Istandard ca si cherimus una limba normale non podimus lassare a banda una chistione de importu gosi mannu che a s’iscritura: cuntzetos chi pro chie contivigiat sa polìtica linguìstica sunt craros, pro chie contivigiat sa polìtica e bostu non meda, e si comente Maria Dolores Lai est una polìtica custu est un’ispera bona pro su benidore, in prus at cumpresu chi su libru de Coròngiu est unu libru polìticu, non petzi de limba e linguìstica, e custu puru est unu passu a bia de s’àndala dereta.
Bissente Migaleddu at faeddadu de cando a sa chistione de sa limba si bi paraiat fronte in sos annos setanta, pro arribare finas a oe. Totus sas cuntierras de sos de Su Pòpulu Sardu, contadas in pagu tempus finas a fàghere un’anàlisi de su tempus de como, ue, e isse cun su traballu suo lu mustrat su Sardu est una limba chi si podet impreare, mancari Zinuedda non bi lompat, pro cada argumentu e in cada àmbitu de sa sotziedade. Su Blog de Migaleddu chi faeddat de meighina nd’est s’esempru prus lugorosu.
A pustis, Felice Testa at fatu unas cantas preguntas, finas atzudas a Coròngiu.
Moende dae chie sunt sos inimigos de sa limba e sighende a pitzu de su logu comunu chi cheret chi una grafia aunida isperdat sas variantes, finas a sa partzimenta intre logudoresu e campidanesu.
Coròngiu porrogat chene tìmere e ispricat sas ideas suas: chie est contra a una limba unida et un’inimigu de sa limba, chie custu lu faghet ischende de lu fàghere est malu, e male e peus est si chie diat dèvere tènnere unu còmpitu de importu in sa chistione no est a tretu, est s’incumpetèntzia a pàrrere de Coròngiu s’inimigu prus mannu de sa limba.
E sighit isprichende comente sa idea chi at àpidu iscriende su libru fiat sa de iscoviare su giogu, e difatis como chie est contra est essende a s’abba bia, su libru est polìticu e polèmicu e narat beridades chi ponent a pensare: como chie giughet sa rùngia si la gratet.
A pustis sa dibata, non domandas meda, ma gente meda de acordu cun sas ideas de su diretore.
Non b’at ite nàrrere, cando si binchet in trasferta in su fùbalu balet a duas bias, e custu est su chi apo pensadu in sos gùturos de Sàssari Bèciu torrende·mi·nde a sa vetura,
Forsis b’at a beru una cussèntzia noa chi est naschende in sas tzitades mannas chi podet dare a su bilinguismu fortza noa cara a su tempus benidore.