Pasca manna frorida o de Pentecòste
Dae s’Evangèliu segundu Giuanne [Gv 14,15-16.23-26]
In cussu tempus, Gesùs aiat naradu a is discìpulos suos:
«Si mi diais amare, ais a osservare a is cumandamentos meos; e deo apo a pregare a su Babbu e Issu bos at a donare un’àteru Paràclitu, a manera chi pro semper abarret cun bois.
Si unu m’amat, at a osservare sa paràula mea e su Babbu meu l’at a amare e nois amus a lòmpere a issu e amus a otènnere amparu pro semper acanta issu. Su chi non m’amat, non ddas at a osservare is paràulas meas; e sa paràula chi bois iscurtade no est sa mea, ma sa de su Babbu chi m’at mandadu.
Bos apo naradu totu custas cosas mentras ancora so acanta bois. Ma su Paràclitu, s’Ispìritu Santu chi su Babbu at a mandare in nùmene meu, Issu bos at a insinnare onni cosa e bos at a regordare totu su chi deo bos apo naradu».
CUMMENTU
S’Ispìritu Santu chi Gesùs aiat promìtidu calat subra a Maria e a sos apòstolos e los faghet fortes e balentes: prontos pro annuntziare s’Evangèliu e pro nde fàghere testimonia cun sa vida issoro. Issu, su Paràclitu, est semper presente a intro de nois: est Issu chi nos consolat, chi nos ànimat, chi nos dat sa lughe e sa fortza a manera chi podemus èssere missionàrios de su messàgiu evangèlicu in sa vida nostra de cada die e chi podemus agire cun caridade e sentzillidade a bia a totus.
Proamus tando a abèrrere cussas giannas postas a intro de sa mente nostra e de su coro nostru, a manera de intèndere bìvere sa lughe cosa sua a intro de nois e chi podemus donare vida a sas ispiratziones chi nos trasmitet in cada momentu.
(rubrica a incuru de Alessandro Dessi)
Leave a comment