Evangèliu segundu Luca [Lc 24, 46-53]
In cussu tempus, Gesùs aiat naradu a is discìpulos suos: «Aici istat iscritu: su Cristos at a patire e at a risòrgere dae sos mortos sa de tres dies, e in su nùmene suo ant a èssere predicados a totu sos pòpulos sa cunversione e su perdonu de sos pecados, printzipiende dae Gerusalemme. De totu custu bois seis testimòngios. Acò, deo imbio subra de bois Su chi su Babbu meu aiat promìtidu [s’Ispìritu Santu]; ma bois abarrade in tzitade, finas a cando no ais a èssere imbussados de potèntzia dae s’artu».
A pustis los aiat ghirados foras, a bia de Betania e, pesende sas manos, los aiat beneitos. Mentres chi los beneighiat, si fiat separadu dae issos pesende.si in bolu e si fiat ampiladu in susu, in chelu. E issos si fiant ghetados a terra in antis a Issu; a pustis fiant torrados a Gerusalemme e fiant prenos de gosu e istaiant semper in su tèmplu laudende a Deus.
CUMMENTU
S’Eclèsia Catòlica festat sa solennidade de s’Ascensione de su Sennore e sa liturgia nos proponet sa pàgina evangèlica in ue Gesùs risuscitadu annùntziat su fadu suo a is discìpulos chi sunt istados testimòngios suos in sa Galilea, in sa Samaria, finas a is làcanas de su mundu. A pustis de s’ascensione cosa sua ddos agatamus in su tèmplu de Gerusalemme, prenos de gosu, mentres chi isetant s’Ispiritu de beridade chi su “rabbunì” (maistreddu in limba aramaica, comente sa magdalena aiat cramadu a Gesùs a penas dd’aiat bidu resuscitadu) aiat promìtidu.
Ma nois etotu semus apretados a gosare, a donare làude a Deus ca su Cristos ascendet binchidore. Difatis pro mèdiu de Issu s’umanidade nostra etotu est pesada in sa glòria e su chelu chi s’aberit pro acollire su Fìgiu de Deus, s’aberit pro nois etotu.
(rubrica a incuru de Alessandro Dessì)
Leave a comment