Is piscadores aiant traballadu totu sa note e fiant istremados e iscorados, cun is retzas issoro chi fiant abarradas isbòidas. Su mangianu a pustis un’òmine si pesaiat subra de sa barca de unu de issos, Simone, narende.ddi: “Bae a largu e ghetade is retzas”. Simone, no in tamen totu s’esperièntzia sua, faghet su chi dd’aiat naradu cussu rabbì misteriosu, intendende cunfiantza in is paràulas suas. Est tando chi is barcas si prenaiant gasi meda de pisches chi fiant finas acanta de afundare (contras de onni lògica de is òmines).
Tenende cunfiantza e fidende-si in Gesùs totu divenit possìbile. Nois, cristianos de oe, semus invitados a crèere in Isse, contras de onni lògica umana, contras de s’iscoramentu e de su disisperu, chi sunt gasi meda frecuentes in sa vida nostra, in su tempus nostru. Ponimus tando sa vida nostra in is manos de Deus e sighimus sa paràula sua in su caminu nostru, lassende is retzas lìberas, sena ddas fàghere aturare frimmas pro more de is lìmites nostros e de is timorias nostras. (A.D.)
V dominiga de su tempus ordinariu
Dae s’Evangèliu segundu Luca Lc 5, 1-11
In cussu tempus, mentres chi s’atrumada s’istringìat acanta de issu pro iscurtare sa paràula de Deus, Gesùs, chi istaiat in sa parte de su lagu de Gennèsaret, bidiat duas barcas chi fiant arrimadas in s’oru de s’abba.
Is piscadores fiant calados e samunaìant is retzas. Fiat pesadu subra de sa barca, chi aparteniat a Simone, e ddi pediat de s’istesiàre unu pagu dae terra. Si fiat sètzidu e insinnaiat a is atrumadas dae sa barca. Cando aiat acabadu de faeddare, naraiat a Simone: “Bae a largu e ghetade is retzas bostras pro sa pisca”.
Simone ddi respundeit: “Su maistru, amus traballadu totu sa note e no amus pigadu nudda; ma si ddu naras tue apo a ghetare is retzas”. Aiant fatu gosi e aiant atzapadu una cantidade gasi manna de pisches chi is retzas issoro fiant acanta de si segare. Tando aiant tzerriadu a is cumpàngios de s’atera barca, chi fiant bènnidos a ddos agiudare. Cussos beniant e preniant is duas barcas agiumai finas a ddas atzuvare.
In su bìdere totu custu, Simone Predu si ghetaiat a is pees de Gesùs, narende. “Sennore, istesia.ti dae me, ca so unu pecadore”. S’ispantu aiat difatis pigadu a issu e a totus is chi fiant cun issu, pro sa pisca chi aiant fatu; gasi etotu Giagu e Giuanne, fìgios de Zebedèu, chi fiant sòtzios de Simone. Gesùs naraiat a Simone: “Non timas; dae immoe a in antis as a èssere piscadore de òmines”.
E, pesadas is barcas in s’oru de su lagu, aiant lassadu totu e dd’aiant postu in fatu.
(rubrica a incuru de Alessandro Dessì)
Leave a comment