Marisa Solinas, sa Sardigna in s'ischermu mannu

Marisa Solinas, sa Sardigna in s'ischermu mannu

– de Sarvadore Serra

marisa-solinasMarisa Solinas (Genova, 30 de maju de su 1941), est un’atora e cantante chi at tentu su mamentu prus mannu de notoriedade in sos annos 60 e 70. Fìgia de unu sardu e de una toscana, at bintu, in issa, s’ànima sarda. E no est de badas chi de reghente su Grèmiu l’at cherta in sa rassinna “Incontri con il cinema sardo”, e su giassu digitale chi nde faeddat ponet su tìtulu “La Sardegna nel grande schermo”. In su matessi tempus issa essit a foras dae totu sos istereòtipos de un’ indentitarismu presoneri de ischemas antigòrios, mustrendeˑsi trasgressiva e atrivida.
Issa est una bellesa rara, cun una carena minuda ma perfeta. Calicunu l’at paragonada a Elizabeth Taylor e a Audrey Hepburn: de seguru, pensende a sos ogros suos incantadores, sos pilos longos e nieddos e sa cara galana de pupia, non si podet nàrrere chi apant esageradu.
Marisa Solinas no est petzi atora e cantante, ma fintzas modella, protagonista de servìtzios fotograficos pro chentinas de rivistas de totu su mundu (non si faghet problemas a si mustrare nuda, chi siat in sa cobertedda de Playmen o in su libru fotogràficu de Gina Lollobrigida) e protagonista de sos fotoromanzos in s’istajone de oro intre sos annos 50 e 60. Meda ativa fintzas a pustis, leat parte in pellìculas, iscenegiados e rapresentatziones teatrales cun sos mègius registas e sos mègius atores e atoras internatzionales.
Su cumintzu in su tzìnema b’est cun su regista Mario Monicelli, chi in su 1962 la faghet retzitare comente protagonista in s’episòdiu “Renzo e Luciana” de sa pellìcula “Boccaccio ’70,” segmentu fìlmicu chi pertocat s’istòria de amore turmentada de duos giòvanos chi traballant in un’azienda manna, postos in anneu dae sas cunventziones sotziales in su tempus de su “miràculu econòmicu”.
Pustis intèrpretat pellìculas de su gènere chi li naraiant “musicarello” (comente Riderà (Cuore matto), in pare a Little Tony, leadu dae sa cantzone omònima) e pellìculas de pagu calidade , ma fintzas traballos de livellu bonu in s’àmbitu de sa cummèdia a s’italiana (Viaggio di nozze all’italiana, de su 1966, L’arbitro, de su 1974, Tutti dentro e I due carabinieri, de su 1984).renzo-e-luciana
Petzi in su 1964 resessit a cumintzare a fàghere sa cantante cun “Devi imparare”, cantzone dae ue faghent fintzas unu filmadu chi ispàrghinant in su giru de sos cinebox. Intèrpretat e pùblicat pro La Voce del Padrone, sa CDB e àteras sotziedades minores cantzones comente solista o in pare cun àteros cantantes e atores, comente Andrea Giordana. Faghent iscàndalu, in sos annos 70, a un’ala, s’interpretatzione sua de sa cantzone “L’estasi” , – un’ imitatzione de “ Je t’aime… moi non plus”, chi si b’assimìgiat fintzas in sa melodia, cun riferimentos craros a s’erotismu – iscrita dae Elvio Monti e Armando Stula (chi pustis at a èssere su maridu de sa sorre Vittoria) e cantada in pare a Giordana, a s’àtera, “Amo sentirvi”, fatu in pare a sa sorre e a Stula (in sa cobertedda de su discu sos tres sunt nudos a mesu bustu); in sos annos 70, un’àtera canzone trasgressiva e dissacrante, in ue pintat una mòngia turbada dae sas tentatziones, est “Vai suora vai”.
In su 1981 faghet fintzas teatru, interpretende sa parte de sa mama in “ Il Pellicano” de August Strindberg, diretu dae su maistru Lorenzo Cicero. S’ispetaculu lu realizzant in collaboratzione cun s’Ambasciada de Isvètzia in Roma.
In sos annos 90 tenet incàrrigos de importu in s’IMAIE (s’assòtziu chi tutelat sos artistas de s’ispetàculu).
In su 2009 pùblicat un’album, intituladu “Venerefenice – Retrospettiva”, in ue b’at unas cantas intzisiones de su tempus coladu e carchi inèditu, in mesu de sos cales unu misturu de cantzones (Smile de Charlie Chaplin, Cabaret, Amado mio e àteras) eseguidas cun s’acumpangiamentu a su pianoforte de su maistru Elvio Monti.
In su 2014 su Grèmiu, assòtziu culturale de sos sardos, in ocasione de su de 65 anniversàrios de sa fundatzione, cun sa collaboratzione de sa Fasi (Federatzione de sos assòtzios sardos in Itàlia), de sa Tzineteca Sarda – Sotziede Umanitària e de sa “Cineteca Nazionale”, ammàniat una sèrie de projetziones e dibàtidos cun atores e registas, in intro de sa rassinna “Incontro con il Cinema Sardo”, in su Tzìnema Trevi in Roma. Sa die de su 18 de freàrgiu la dèdicant a Marisa Solinas, e est s’ocasione de unu resumu de prus de 50 annos de carriera artìstica.
E como, ite b’at galu pro su tempus venidore? Amus a bìdere.
Ligàmene: https://it.wikipedia.org/wiki/Marisa_Solinas

Leave a comment

Send a Comment

S'indiritzu email tuo no at a èssere publicadu. Is campos pedidos sunt signados *